Bir "hayırlısı" ile üzerini örttüğüm "keşke"lerim var. 
Bir de "inşAllah" ile saklamaya çalıştığım çaresizliklerim..

Ne Konuşmak Geliyor İçimden, Ne de Haykırmak, Ben Susuyorum Çünkü Ne Kelimeler Kaldı Anlatılacak Ne de Duygular...

Ben en çok , anneme yalan söyledim. 

- Nasılsın ? dedi . 
+ İyiyim ' dedim.
( Beni kırdılar anne , üzdüler. Paramparçayım diyemedim. )

- Yorgun gibisin ' dedi. 
+ Bugün işler yoğundu ' dedim.
( Anne , düşündüklerim ağır geliyor , onun bir başkasıyla mutlu olma fikri beni yoruyor , diyemedim. )

- Yüzün , gözün kızarmış , ağladın mı sen ? dedi. 
+ Yok anne hava soğuk ondan kızarmıştır , dedim
( Ağladım anne. Yol boyunca ağladım. Ağlamasam sanki ölecektim, öyle çok dolmuştum ki , diyemedim. )

- Neden yemek yemiyorsun ? dedi.
+ Dışarıda atıştırdım tokum ' dedim.
( Yediğim kazıklar doyurdu beni anne , diyemedim. )

- Mutsuz gibisin ? dedi.
+ Hayır anne çok mutluyum dedim.
( Mutsuzum anne . Çok mutsuzum. Paramparçayım biraz da eksik. Ruhum acıyor anne , diyemedim. )

Eğer deseydim , diyebilseydim annem benimle üzülür , hatta ağlar belki de kızardı bana hiç değmeyecek insanlara ruhum değdiği için. Annem üzülsün istemedim. Bu yüzden ben en çok anneme yalan söyledim.
Hemde bir hiç yüzünden.. 

Çocukken güneş olmak isterdimSonra anladım kiEn iyisi çocuk olmakÇünkü güneşten sıcaktı kalbim.Büyüdüm derken...Yaşam denen ayazda üşüdümSoğudu buza döndü kalbim.Ne güneş olabildimNe çocuk kalabildim...